Tekst / Hans Pijpers
Regie / –

Rolverdeling

–

Verhaal

In huize Navarone, een oud klooster ergens in Nederland, heerst grote onrust. Het klooster dreigt te worden verkocht. Moederoverste, broeder Bas, de tweelingnonnen Merel en Verel en mevrouw Vergaaren maken zich op voor de inspectie door de Eerwaarde, die wel voelt voor de verkoop.

Ondertussen biedt het klooster onderdak aan George en Philippe, vrienden van elkaar, die er op retraite zijn en het niet zo nauw nemen met de huwelijkse trouw. De tweelingnonnen ‘Merella’ en ‘Verelli’ zijn echter ingeschakeld om de heren in de gaten te houden. Maar ook William de kok en ‘meneer’ Notiesch vertoeven in het klooster, om een opdracht te vervullen.

Foto’s van de uitvoeringen

Recensies

stuk van Marvilde nergens swingend

De nonnen van navarone, door Marvilde Toneel. De Schalm, gezien vrijdag 7 november. Regie: Hennie van Leuken. Tekst: Hans Pijpers.
(door Marieke van Roessel)

In het klooster van Navarone is het een drukte van belang. Er logeren overspelige gasten, het klooster wordt met overname bedreigd en moet daarom worden geïnspecteerd en er woont een dame die de weg (en veel meer) kwijt is.

SPEL: 54
De spelers leven zich uit op typematig spel, met accentjes, tics en grote gebaren. Die worden over het algemeen goed vastgehouden, een hele prestatie gezien de lengte van het stuk. Het is alleen niet duidelijk wat er de reden van is. Waarom spreken George en zijn vriendin bijvoorbeeld met hete aardappels in hun keel en waarom ‘vermommen’ de zusters Merel en Verel zich met een Italiaans accent? Een valkuil voor typematig spel is dat het spel snel te groot wordt, waardoor het contact tussen de spelers verdwijnt. Ook hier : regelmatig overschreeuwen de personages zichzelf en elkaar. En hoewel niemand voor zijn beurt spreekt of tekst vergeet, voel je niet dat er naar elkaar wordt geluisterd en echt op elkaar wordt gereageerd. Daardoor blijft het spel te oppervlakkig en is het moeilijk mee te leven met de personages.

REGIE: 45
Dat het een bonte verzameling mensen is daar in het klooster van Navarone komt goed uit de verf. Misschien zelfs een beetje té goed: er valt af en toe geen lijn te ontdekken in het verhaal, dat toch al ontzettend ingewikkeld in elkaar zit. Alle personages en scènes krijgen evenveel nadruk waardoor het (wel erg lange) stuk geen richting heeft. Om de chaos in deze voorstelling speelbaar te maken zijn nadrukkelijkere keuzes nodig van de regisseur.

VORMGEVING: 45
Het klooster van Navarone komt niet tot leven op het prachtige podium van De Schalm. Om de sfeer van een klooster neer te zetten is echt wel wat meer nodig dan een aantal bidstoeltjes en een paar zogenaamde glas-in-loodpanelen. ook de figurant die regelmatig door het beeld loopt, zet de locatie niet sterker neer.

DRAMATURGIE: 43
Als de plot eenmaal ontrafeld wordt, blijven nog steeds veel vragen overeind. Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat twee volwassen mannen akkoord gaan met twee nonnen als oppas? En wat is de waarde van’fase 2’ zoals die met veel bombarie wordt aangekondigd, als iedereen ineens in habijt met minirok ten tonele verschijnt? Waarom hebben de hotelgasten ineens ook zo’n korte habijt aan? Vragen, vragen…

BELEVING: 55
Het slot, waarin de zusters Merel en Verel zich uitleven op het lied ‘I will follow him’ is tekenend voor de hele voorstelling, naar mijn mening. Er wordt redelijk zuiver gezongen, maar het loopt niet vlot. Door de haperende samenwerking lukt het niet om met de hele cast een lekker soepel en swingend einde neer te zetten. En dat geld ook voor het stuk.

TOTAAL: 242 (van de 500 punten)