In ’t Witte Paard (1983)

Salzkammergut, een ideaal en sinds jaar en dag bezongen vakantieoord in Tirol, is niet in staat om de Heer Giesecke een wat vrolijker kijk op de wereld en het leven te geven. Nors en mopperend slijt hij zijn dagen.

Niets deugt en niets vindt hij mooi. Tot de liefde om hem heen ontluikt. Dan komt hij in actie. Eerst volkomen in de contramine, maar tenslotte om toe te geven; “Wat is de natuurlijk toch mooi!”

Marvilde boeit met “In ’t Witte Paard”

Voorstelling: In ’t Witte Paard door toneelvereniging Marvilde. Plaats: De Schalm, Veldhoven. Gezien: vrijdag 18 november.
(Door Maddy Boekema)

Drie avonden lang heeft Veldhovens gouden toneelvereniging Marvilde het publiek een gezellige ontspannen avond bezorgd. Drie avonden lang namen de spelers de volle zaal mee naar het Tiroler dorpje Salzkammergut waar de hotelgasten van “In ’t Witte Paard” in amoreuze sferen kwamen te verkeren. De sfeer van zo’n bergdorp werd uitstekend opgeroepen door het schitterende decor, een eigenhandig geschilderd vergezicht van een berglandschap. Het vriendelijk ogend Tiroler dorpshotelletje, waarlijk echte dennebomen en de schitterende kostuums met lieve dirnjurkjes gaven het geheel een uitstekend verzorgde aanblik.

De maar liefst achttien spelers wisten het publiek met deze toneelbewerking van de bekende operette “Im weissen Rössl” aardig te boeien. Bij de oudere garde was sprake van meer natuurlijkheid, van een zekere routine in het spel, terwijl de jongeren in hun spel af en toe wat stijfjes over kwamen. Dat kwam dan vooral tot uiting in de liefdesverklaringen en –scènes waar best wat meer gevoel in had gekund. Dergelijke scènes voor een volle zaal spelen is echter moeilijker dan men denkt. Hoewel het spel hier en daar dus wat stroef liep en men niet altijd even vlot op elkaar aansloot kwam het geheel toch erg leuk over. Er klonk meer dan eens daverend gelach door de zaal.

Zonder de waardin, de leraar, de advocaat en de anderen te kort te willen doen moet de vertolking van de hoofdrol toch even vermeld worden want die was Cor v.d. Wildenberg letterlijk op het lijf geschreven. Hij zette de knorrige, mopperende fabrikant Giesecke uitstekend op de planken neer, trok zijn medespelers op en groeide in het stuk. Dat kan ook van de meeste anderen wel gezegd worden en het is jammer dat het stuk niet meer gespeeld kan worden want dan zou de spelkwaliteit, met hier en daar wat schaven, zeker nog beter worden. Marvilde kan zowel met jonge als met oudere talenten woekeren en het is de moeite waard in mei weer eens naar het spel van deze gouden jubilaris te gaan kijken. Dan wordt er een stuk voor de jeugd gespeeld in het kader van het zestigjarig bestaan van harmonie Sub Umbra.

Feit blijft dat Marvilde een jubileumviering achter de rug heeft waar men nog lang met genoegen aan terug zal denken.